Święta Jadwiga, żona Henryka I Brodatego była pobożną i dobrotliwą kobietą. Na Śląsku wspomina się ją jako świętą. Wdzięczny lud sławił pośmiertnie jej cudowną siłę.

Na Legnickim Polu pod Legnicą jej pełen nadziei syn, książę Henryk Pobożny pośród swoich śląskich wojowników walczył przeciwko Mongołom*. Na opadającej w urwisko skale, w pobliżu Kamienia Spoczynku na wleńskim Wzgórzu Zamkowym stała Jadwiga. Złączona ze swoim synem głębokim wewnętrznym pokrewieństwem dusz, spoglądała swym potrafiącym przewidzieć przyszłość okiem w dal, której żadne ziemskie oko nie może dosięgnąć, tam, gdzie toczyła się bitwa. Musiała zobaczyć, jak pewien poganin znajdujący się za księciem podniósł lancę i śmiertelnym pchnięciem przeszył mu klatkę piersiową. W matczynym bólu i gniewie Jadwiga rzuciła w tamtym kierunku przez góry, doliny but, który miała w zwyczaju nosić pod ramieniem. Trafił on Mongoła w czoło tak, że ten upadł martwy z konia.

* Mongołowie nazywani byli w średniowieczu „Thartari”, czyli „z piekła rodem”. W polskiej historiografii często mówi się o bitwie z Tatarami. Bitwa ta miała miejsce na Legnickim Polu (niem. Wahlstatt) w dniu 9 kwietnia 1241 r.

Tekst pochodzi z „Heimatbuch des Kreises Löwenberg i. Schles.” wydanego przez emerytowanego nauczyciela z Gryfowa Śląskiego A. Groß’a w 1925 r. nakładem Kreisausschuß des Kreises Löwenberg oraz mirskiego wydawnictwa Iserverlag Friedeberg am Queis. Str. 322-323. Źródło: greiffenberger.pl